Öncelikle müzik bilgileri için teşekkürler. Filmdeki bu müzik (Pomme, Pomme, Pomme’ (1971) (Hubert Giraud)) uzun zamandır aradığım bir müzikti... Çocukluğumun TRT okul radyosunda yabancı dil derslerinde çalan jenerik müziği. Yalnız buradaki versiyonu Paul Mauriat orkestrası çalıyor....

Senaryoda bana realist gelmedi. O zamanlarda güzellik ve para başa bela imiş. Kötü insanların serüvenleri arasında Güllü'nün bitmeyen çilesini izliyoruz, aralıksız. Sonlarda Türkan Şoray uzun elbisesi ile kucağında kocaman bir bebek ile koşuyordu. Etek dolansa, bebekle yere kapaklanacak. O etekle böyle koşan kadın görmemiştim. Düşmemesi büyük beceri. Bebek o sahnede gerçekten varsa Allah a emanetmiş. Filmi unuttum, korktum izlerken. Yanaşma bavullarınızı taşır lafı da ayrı bir vukuat. Türkan Şoray ın tek kişilik gösterisi gibi olmuş film, dayak yiyor, tekme atıyor, traktör kullanıyor, ata biniyor, silah kullanıyor, bebekle sprint atıyor vs vs. Oyuncu olarak da çok çile çekmiş sanki.

Benim anlamadığım Güllü çalışıyor, kazancını kendi elde ediyor. Ozaman ne diye bu ğve babanın ve üvey abinin kahrını çekiyor. Çek git ananla, onlara muhtaç değil ki?

Güllü karekterine bayıldım. Ne kadar güçlü bir kadın. Muzaffer hiç "olacak iş değil" diye düşünmesin, ona aşık olmasından normal birşey yoktur herhalde. "Senin yanında ölmeye utanır insan" repliği aklımda kaldı bu filmin. Muzaffer ve Güllünün birbirlerine duydukları sevgiyi çok güzel yansıtmışlar bence. Kartal Tibet ve Türkan Şoray çok yakışmışlar birbirlerine.

filmin başlarında güllü'nün üvey babasından yediği dayak sahneleri gereğinden fazla uzun tutulmuş. ancak 7 puan verebiliyorum.