Filmin en sevdiğim yeri Hülya Koçyiğitin Kartal Tibete bakmaya başladığı itibarendir. Zaten filmlerde en sevdiğim sahneler karekterlerin birbirlerine aşık olmaları olur. Ve bu filmdeki o aşkın gelişmesini çok sevip tekrar tekrar izlemişimdir.

Hayata küsen ve küsmekle kalmayıp bir de çevresindekilere zehir eden sinir tiplerin en ağababasıdır Kartal bu filmde. Neyseki çabuk yola geliyor. Senaryoda mantık hataları yok da değil. Kartal ile Hülya evlenecek, Hülya ''beni tanımıyorsun, geçmişimi bilmiyorsun, dur anlatayım'' diyor. Kartal ''yok anlatma gerek yok, kinder sürpriz yumurta gibi ne çıkarsa bahtıma'' hesabı konuşuyor. Yahu evleniyorsun sen, insan sormaz mı ne yaptın ne ettin neydin diye. Bildiğimiz kadarıyla görümceler belâdır evlenen kadınların başına:) Bu filmde Nedret Güvenç görümce olarak maşallah 2 ayaklı kanatsız melek. Hülya aldatan gelin pozisyonunda olmasına rağmen Nedret yardım ede ede cennetten yerini ayırtıyor. Normalde bi şut atıp üstten auta yollaması gerekir:) Benim gibi tomruk cinsinden odunlar için film fazla duygusal ama gerçekten iyi oyunculuklar var. Bilhassa Önder filmin sonunda değişik tipiyle iyi rol kesmiş.

Yağmurlu geceler sensiz çekilmiyor, sana ihtiyacım var sevgilim.. -Bana ihtiyacın olduğunda söyle sana hayatımı vereyim. Ahh ahh.. Kartal Tibet se söz konusu; yanında da Hülya Koçyiğit varsa bir de; anlatılmaz, hissedilir sadece..

şöyle roman türü filmler değilde konusu hayatın içinden, sokakta, otobüste, gecekonduda geçen filmleri severim... tabi orhan aksoy her türü başarıyla çeken bir yönetmen olduğu için rahmetli çekmiş diye özellikle izledim bu filmi...

Çok güzel bir film. İzlenilesi.