Ateşle kavrulmuş topraklarda bu ateşten nasibini almış insanların hayatlarından ufacık bir kesiti, gerçek bir hikayeden yola çıkarak anlatan Babamın Sesi, gurbetteki babalarının sesini kaset kayıtlarından duyabilen arada kalmış iki çocuğun ve yalnız annelerinin hikayesini anlatıyor.

“Bu çocukta bir asalet var ama nereden geliyor acaba?” Murat Paşa, arabacı Şahin için söylüyor bunları. Sorunun yanıtı aslında çok basit; “Paşa’nın kendisinden.”

“Erkeklere, ummaya cesaret edemedikleri kadar cömert davransanız bile sade o günün değil, geçmişin hatta geleceğin hesabını sorarlar (sf. 86).” ‘Kibar Yosma’ Marguerite Gautier söylüyor bunları. Fikret de her şey apaçık oradayken “Hadi anlat bana. Burda ne arıyorsun? Neyle geçiniyorsun? Bu elbiseleri nerden buluyorsun” diye hırpalamıştı sevgilisini.

“Bir parça çocuk ol! Oyunlarla, şarkılarla büyü.” Küçücük kızına söylüyor bunları. Yakındığı konulara kendisinin neden olduğunu unutarak. ‘Yer meselesi, pey meselesi yüzünden yabancı bir balıkçının bir gözünü ’söndürüp’ yıllarca hapis yatmış. Tahliye sonrası Gül ile sözlüyken ‘pusulayı şaşırıp’ Necla’nın yatağına ‘demir atmış’. Yine o günlerde, nedeni ne olursa olsun, bir adam öldürüp tekrar hapse girecektir. Bu durumda Ayla da, ne yapsın, 1-2 yaşından itibaren olgunlaşmak zorunda kalıyor.

“Nasıl yaptığımı anlayamadım. Hem, bu hileleri nerden öğrendim acaba?” Geçmişi ile ilgili ‘hiç ama hiçbir şey hatırlamayan’ Orhan söylüyor bunları. Hafızasını kaybetmiş. Meral, Yıldız ve Aynur Aydan’ı bile anımsamıyor ama poker hilelerini unutmamış.

‘Thunderball’daki (1965) ‘Crash Landing-The Bomb’ (John Barry). “Gidişimi seyretmek senin daha çok işine gelir.” Antrepo’da “Ne zaman geldin? Girdiğini görmedim” diyen İskender’e söylüyor bunları. Gerçekten de Sedat, başlarda, ‘gidişi gelişinden daha çok istenen’ birisiydi.

‘Charade’deki (1963) ‘Bateau Mouche’ (Henry Mancini). “Acaba 20 sene sonra bana aynı sözleri söyler misin?” Bunları “Melekleri kıskandıracak kadar güzelsin” diyen Nazım’a söylüyor.

“Eğer ben de O’nu oğluma karı yaptırırsam bana da Saime (romanda ‘Hacer’) demesinler.” 6-7 yaşlarında bir torunu var ama hâlâ Nazan’ı gelini olarak kabullenememiş. Üstelik ‘El Kızı’ diye suçluyor. Bir zamanlar kendisinin de ‘El Kızı’ olduğunu unutarak.

“Niye kalkıştık bu işe anlamam ki? Her gün buluşuyorduk, evlilik lafıyla kafayı buluyorduk. Elveda bütün gençliğim. Elveda hatıralar. Ulan, elveda be. Yani kafayı çekmeseydim bu işe ‘ha’ demezdim.” Evleneceği gün meyhane arkadaşlarına söylüyor bunları...

“Ayıp ettin! Yarın Kör Niyazi’de ziyafet hepinize. Çatlayıncaya, patlayıncaya kadar için.” TOE işçisi Hüseyin Baradan ertesi gün ‘doğum parası’ alıyormuş. “Islatmayacak mıyız” diye soran Cüce’ye bu yanıtı veriyor. Karısı loğusa yatağındayken içki masasında yenen doğum parası(!). O zamanın meyhane adları da çok ilginçmiş.

“Murat’ın Abisi bir kaza geçirmişti. Yatalak kaldı.” Dayı Asım Bey söylüyor bunları. Oysa Orhan’ın durumu, örneğin ‘The Bone Collector’daki (1999) ‘bir parmak, iki omuz ve bir beyin’den başka hiçbir yeri çalışmayan ‘yatalak’ Lincoln Rhyme’dan farklı. Koltuk değneği ile yürüyebiliyor, hatta filmin sonunda Pan Am uçağının dik merdivenlerini çıkabiliyor.

“Hey güzel İstanbul! İnsan içindeyken kıymetini bilmiyor ama uzaklaşacağını anlayınca...” Bunları ‘Amiral’ tayfa rolündeki Sami Hazinses söylüyor. İstanbul gibi böyle sanatçıların da kıymetini bilemedik galiba.

“Sensiz yürüyecek yolum yok benim.” Gönül Yazar’dan dinlediğimiz ‘Sensiz Saadet’ (1968) (Yaşar Güvenir) ile dans ederlerken söylüyor bunları. Selma’dan önce ‘yalnız yürüdüğü yollar’ için hiç de yakınıcı değildi.

“Bandırma’da uğurlayanım olmamıştı, burada karşılayanım yok.” İstanbul’da yaşadıklarını görünce “Keşke Bandırma’da kalsaydı” diye düşünmemek elde değil. Vapurun etrafında uğuldayan deniz cezbedici olsa da içine gireceği meçhul hayat korkutuyormuş (sf. 7).

“Ben de sensiz pek yalnız, pek mahzundum burada. Hani yolladığıma çoktan pişman olmuştum. Bir daha ayrılmak yok canım.” Londra’daki iki yıllık eğitimin ardından İstanbul’a dönen kızına söylüyor bunları. Ancak Meral, birkaç gün sonra, şoförle evlenmeye kalkınca “Dışarıya göndereyim seni. Bir müddet İsviçre’ye git, Paris’e git. Eğlen, oyalan” diyecektir bu kez.

“Ben pek içki içmem.” Gönül söylüyor bunları. Her şeyimiz “Var da demem, yok da demem” şeklinde. Aziz Nesin bu duruma ‘Alacakaranlık’ dermiş (Birtakım Azizlikler-1997-ADAM Yayınları)

“İnsanlar hayal ettikleri müddetçe yaşarlar evlat. Bunu unutma ve hiçbir zaman umudunu kaybetme.” Hapis arkadaşı Gani Dede söylüyor bunları. Ancak başkalarına ümitli olmayı öneren yaşlı adamın ‘beklediği bir tek ziyaretçi’ var; “Azrail!”

“Dünyada yalnız Ömer yok ki. Sizi seven ve sizin de sevebileceğiniz başkaları da çıkabilir.” Doktor Metin söylüyor bunları. Zeynep için nişanlısından ayrılmış; Belgrat Ormanı’nda 3 kişi ile kavga etmiş; Göz ameliyatını yapmış; Nekahet devresinde annesinin evinde misafir etmiş; Bir konser ayarlamış; Hatta Ömer’in sakat ayağı için ‘bir çaresine bakmayı’ bile teklif etmiş. Yine de olmayınca olmuyor. Genç kızın kalbinde ‘ikinci bir erkeğe verilecek sevgi yok’.

“Seni yıkan da dirilten de aynı şeydi galiba.” Milli İstihbarat’tan Şefik söylüyor bunları. Gerçekten de kahramanımızı ‘hem yıkan hem dirilten neden’ nişanlısı Mine. Bu denli önemli olan kişiyi ancak 2-3 saniye görebiliyoruz. O da resim (Birsen Menekşeli) ve ölü olarak.

Reha erdemin 5. sinema deneyimi olan hayat var, HAYAT adlı ergenliğe geçiş döneminde olan bir genç bir kızın hikayesini anlatıyor. İstanbul’un kuytu köşesinde deniz kenarında bir kulübede yatalak dedesi ve balıkçı aynı zamanda yasadışı işler içinde olan babası ile yaşar hayat.