Derler ki; Yeşilçam Sokağı\'nın tam girişindeki binanın birinci katında otururmuş. Sokağa giren çıkanları, film yazıhanenelerini takip eder, kimin filmi nerede iş yapmadı, hangi senarist hangi yapımcıyla kavgalı, kim hangi firmadan henüz parasını alamadı... Bunları bilirmiş.

395, muhtemelen 400\'ü aşkın senaryo yazmıştı Safa Önal, film yönetmişti. Aşkı, karşılıksız sevgileri biraz da ondan öğrenmiştik. Sonuna kadar sevmeyi, mağrur olmayı, ağlarken gülümsemeyi.

O, bazen sevgi dolu bir dedeydi. Çoğunlukla büyük fabrikatör Hulusi Beyefendi. 1950\'lerden itibaren sanayileşmeye paralel şehirleşme ve Demokrat Parti sürecinde taşradan kopup İstanbul\'a yerleşen Hulusi Efendi\'nin burjuvaziye teslim olmuş, en güzel hali, bazen soylu bir Osmanlı Paşa\'sıydı. Arada bir mahallenin sert başkomseri olarak çıkardı karşımıza. Kızdımı tarumar ederdi alimallah. Şakası olmazdı hiç. Bazen makam şöförü, bazen hakim rollerini üstlense de asıl mesleği fabrikalar fabrikatörüydü.

Bez Bebek Hülya Koçyiğitin en iyi kompozsiyonlarından biriydi kuşkusuz. Mehmet Akanı nasıl unutabilirim şimdi? Bir televizyon programında tanışmıştım Gülsen Tuncer ile. Maslakta bir stüdyoda çekim arasında Soğuktu ve Yağmur Çiseliyordu dan sözetmiştim. Konunun beni nasıl etkilediğinden... O filmdeki rolünden...

Amerikalı bağımsız yönetmenlerden bahsedildiği zaman hep bir yanılgı içine düşülür, en azından ben bazen düşüyorum. Bağımsız yönetmenler mali açıdan film şirketlerine görece bağımsız bir şekilde kendi fikirlerini filme dönüştürürler, ama bu görece bağımsızlıkları fikirlerinin de, hakim Hollywood ideolojisinden bağımsız olduğu anlamına gelmiyor her zaman.

O bir sinema sanatçısı. Televizyon kanallarında dizi seyreden seyircilerimiz bu ismi kuşkusuz hemen hatırlayacaklardır. Sinemaseverler de bu isme aşinadır muhakkak...

Lütfi Ö. AKAD Türk sinemasının en önde gelen duayenlerinden biri, yönetmen. Akad’ın yaşam öyküsü, çalışmaları ve filmografyası hakkında burada uzun uzun bilgi vermek sanırım gereksiz olur. Sinema ile yakından ilgilenen her sinemasever bu ismi binlerce kez duymuştur, filmlerini izlemiş veya en azından film konularına aşinadır.

Binlerce yıllık bir uzak doğu sorusudur; "ormanda kimse yoksa, devrilen bir ağaç ses çıkarar mı?" Kestirip atan basit bir cevabı var bu sorunun, "duyacak kimse yoksa sesin varlığından emin olamıyız". Peki, ev sahiplerinin evde olmadığını fark edip evlere sinsice girip orada bir iki gün kalıp hiç bir şey almadan ve hatta evdeki kirli çamaşırları yıkayıp bozuk eşyaları onarıp oradan çıkan Sun-hwa'nın gerçek dünyadaki varlığından söz edebilir miyiz? O gerçekten var mıdır, yoksa yalnız ve çaresiz bir genç kadının kafasında yarattığı bir hayal kahramanı mıdır?

Sinemanın toplumlar üzerindeki etkisini incelerken, bu yıldan itibaren en güçlü örneklerden birisi en iyi belgesel Oscar'ını almış Uygunsuz Gerçek olacak. Dünyanın önümüzdeki yıllarda yaşayabileceği çalkantılı günleri bize hoş bir dille anlatan eski başkan yardımcısı Al Gore, umulduğu gibi dünyanın en güvendiği siyaset adamlarından birisi oldu.

Yıllardır büyük bir merakla beklenen Simpson'lar efsanesinin sinema filmi nihayet gösterime girdi. Yıllar yılı her bölümü ile eğlendiren, mizah anlayışı ile hayran bırakan, küçüklerin değil büyüklerin dizisi, sonunda seyircinin çığlıklarına daha fazla kulak tıkayamayarak bir sinema filmi yaptı. Dizinin 18 yıldır sürmesine rağmen sinema filminin neden bu kadar geç geldiğinin cevabını ise, "dizideki kadar titiz çalışmak istedik" diyerek verdiler.

Önce iki film birden dediler, sonra yalnızca ABD'de ikisi bir arada gösterilecek, dünyanın geri kalanı bekleyip ayrı ayrı görsün dediler. Elimiz kolumuz bağlı merakla bekledik. Nihayet önce Tarantino'nun filmini ardından da Rodriguez'in filmini ayrı ayrı olsa da izleyebildik. Her ne kadar yönetmenlerin bir araya gelerek yapmak istedikleri şeyin doğasına aykırı davranılmış olsa da, bu durum bizi filmlerden aldığımız keyiften yoksun bırakmaya yetmedi.

Tarantino yine ortalığı kasıp kavuracak bir filmle izleyici karşısında. Üstelik bu kez yalnız da değil, yanında pek sevdiği dostu ve meslektaşı Robert Rodriguez'de var. Çok iyi anlaşan ikili bu kez ortak bir proje için yan yanalar. Her ne kadar bir çok yabancı ülkede olduğu gibi ülkemizde de iki ustayı ardı ardına aynı salonda izleme şansımız olamayacak olsa da şikayet etmek de sonuçu değiştirmeyecektir.

80'li yıllar ile 90'lı yıllarda çocuk olan herkesin aklından çıkmayan çizgi film, Transformers, sonunda beyaz perdede can buldu. O yıllar herkes için malum; televizyon tek kanal, sokakta oynamanın tek alternatifi televizyon, bazı şanslı çocuklar içinse Commodore 64 gibi başka eğlencelikler de vardı elbette...

Die Hard 4.0 yada Live Free or Die Hard, nerdeyse yirmi yıla yayılmış serinin son halkası, bizde bilinen adıyla Zor Ölüm, John McClane adlı inatçı mı inatçı, yenilmekten nefret eden, işine son derece bağlı bir polis memurunun son hikayesini anlatıyor. İlk film Nakatomi binasında geçiyordu. Bir grup terörist binayı ele geçirip içinde McClane'in eşi Holly'nin de bulunduğu çalışanları rehin almıştı. Teröristleri durdurmak da elbette McClane'in başına kaldı. Bu serinin 88'deki ilk halkasıydı ama devamı gelmekte gecikmedi.

Vizyonlarımızda izlenesi güzel filmlere aç olduğumuz son aylarda, aylarca önce duyurulan Boş Oda(Vacancy) filmi şöhret kadrosuyla, ilgi çekici fragmanıyla insanların akıllarını başlarından almayı başarmıştı. Fragmanın başarısı doğrultusunda gelişen ilgi filmin gösterime girmesinin ardından fiyaskoyla sonuçlandı. Çünkü insanların karşısına çıkarılan film, klasik Hollywood klişeleriyle dolu, çoğu zaman güldüren, kahkahalara boğan film olmaktan öteye gidemedi.

Film piyasasının kurak geçtiği yaz aylarında vizyonda kaliteli film bulmak güçleşirken pek çok sinemasever, tam da yaza girerken çok etkileyici bir filmle karşılaştı. The Hoax orijinal ismiyle gösterime giren Sahtekâr filmi bize daha önce duyduğumuz isimleri anımsama fırsatı sundu.

Paramparça Aşklar ve Köpekler,21 Gram'dan sonra, şimdi de Babel ile karşımızda Iñárritu. Farklı kültürel, sosyal ve coğrafi zeminleri ele alıp daha önce Paramparça Aşklar ve Köpekler'deki ve 21 Gram'daki tarzını daha da genişletip, günümüz dünyasında bir çerçeveye oturtuyor.

Doğanın en önemli kurallarından biridir. Yaşam döngüsü içerisinde her şeyin bir başlangıcı bir de sonu vardır. Bu gerçeği her daim göz önünde bulunduranlar yaşamda daha başarılı olurlar. Çünkü sonun yaklaştığının farkına varmak bilmek, insana zaman kazandırır. Sinemanın bugünlerde yukarıda yazdıklarıma pek riayet ettiği yok. Seri üzerine seri, seri filmi üzerine seri filmi yapılırken, artık insanlara bıkkınlık vereceği düşünülmeden, gereksiz yere zihinler yoruluyor.

2002 yılında ilki beyazperdeye uyarlanarak büyük bir hâsılat elde eden Örümcek Adam serisi, üçüncü ve yapımcılara göre ?şimdilik? son filmi geçtiğimiz haftalarda gösterime girdi. Serinin ilk filminin ardından üç film olarak belirlenen seri, tüm dünyanın yüksek ilgisi nedeniyle, büyük bir olasılıkla daha da ileri taşınacak.

"Mankenler oyunculuk yapmalı mı?", "Aynı anda hem şarkı söyleyip hem de dans edebilir misiniz?", "Eski çamlar bardak olur mu?" gibi lüzumsuz magazin açmazlarına bulaşmadan, sorumuzu soralım: "Şair film çekebilir mi?"