Meksika-İspanya ortak yapımı olan Pan'ın Labireneti fantastik sinemaya bir çok anlamda yeni boyutlar getiriyor. Hem fantastik karakterlerin hem de bu karakterlerin ve atmosferin yaratım aşamasında kullanılan teknolojinin tek bir amacı var ;"hikaye anlatımında mükemmelliğe ulaşmak."

2007'nin en çok beklenen filmlerinden biri olan 300, beraberinde birçok soru işareti getiriyor. Tarafsızlık ve gerçeklik kavramlarının epey uzağında bir çizgi roman uyarlaması ile karşı karşıyayız.

Sacha Baron Cohen'in, Amerikalıları rahatsız etmesi gerekirken nedense Kazak ve Yahudilerin tepkisini alan filmiBorat, oldukça absürd bir komedi olarak karşımızda. Film, ülkesi ve halkı için Batı kültürünü öğrenmek ve ülkesine tanıtmak amacıyla yolculuğa çıkan Borat'ın Amerika macerasını anlatıyor. Borat Kazakistan'lı homofobik, ırkçı, aşırı Yahudi karşıtı bir spiker ve sözüm ona Kazakistan televizyonu için bir belgesel hazırlamakta.. Tabii bu karikatür tipleme ve hikayenin bu kısmı kurgu ama bu amaca hizmet için konuştuklarını sanan tüm Amerikalılar gerçek.

Pearl Harbour'ı izledikten sonra şöyle düşünmüştüm; Herhalde Hollywood bu filmden daha sığ bir ideolojiye, daha boş karakterlere ve yapay ve zorlama repliklere sahip bir film daha çekemez. Yanılmışım. 300 gösterime girdi, kesinlikle kaçırın.

Cumhuriyetin ilk yıllarında, batıya açılma, kültür hareketliliğine ayak uydurma seansları sırasında bile, gösteri sanatlarında Türk kadınının rolü 'yok'muş. Birkaç ferdi girişim, güvenlik güçlerinin gösteriyi basması ve yasaklaması ile son bulurmuş. Bu nedenle,gösterilerde ya "ecnebi" kadınlar rol alır, ya erkekler kadın rolüne bürünür ya da "ecnebi" kadın gibi davranan Türk kadınları gösteride yer alırmış. Bu açıdan,tabuyu ilk yıkma başarısı gösteren Afife Jale, sonradan gösteri sanatında kadının yerinin sağlamlaştırılması bakımından önemli bir adım atmıştır. Hatta adına düzenlenen ve tiyatro dalında çok prestijli bir ödüle de onun adı verilmiştir: "Afife Jale Tiyatro Ödülleri".

İnsanoğlunun yüzyıllardır yarattığı ortak miras tehlikede! Son elli yıldır ürettiğinin çok daha fazlasını tüketen insanoğlu, var olduğundan bu yana önüne çıkmamış zor bir engelle karşı karşılaştı: Küresel iklim felaketleri... Uygunsuz gerçek filmi de tıpkı ismi gibi gerçekleri anlatıyor. Yani dünyanın gelecekografisi çıkarılırken sinema salonunda kurgu izlemiyorsunuz. Anlatılanların hepsi gerçek.

Çocukluğumuzda kendimizle yaptığımız konuşmaları, bize söylenenleri anne ve babamızla birlikte uyarlayarak düşünmenin tadı başka hiçbir şeyde yoktur. Saftır çünkü. Dünyanın bütün kirliliğinden arınmış süt gibi beyaz beyinlerle türetilen türlü oyunlar... Sinemada bunun yerli ve yabancı birçok örneğini gördük. En yakınımızdan Babam ve Oğlum geçti. Bizi etkilemesinin nedenlerinden biri, hikaye anlatıcısının çocuk olmasıydı. Tıpkı <a href="http://www.sinematurk.com/film.php?17786">Adem'in Trenleri</a>'ndeki gibi.

Clint Eastwood'un Atalarımızın Bayrakları adlı filmle art arda çektiği Iwo Jima'dan Mektuplar izlemek için çok sabırsızlanıyordum. Özellikle ikinci filmin ilkinden daha da iyi olduğu iddiaları ve "en iyi film" dalında Oscar adayı olması beklentilerimi arttırmıştı. Bir kere daha bir Eastwood filminden fazlasıyla tatmin olmuş bir sinemasever olarak ayrıldım. Şimdiye kadar izlediğim en insancıl savaş filmlerinden birisine imza atan Eastwood, entelektüel gelişimini ve yakaladığı insancıllığı ana-akım sinema üzerinden bizimle paylaşıyor ve bütün bunları yaparken bir yönetmenden çok bir masalcıyı andırıyor.

Şiddet ve ölüm, yaşadığımız dünyada/şehirde her gün ister istemez karşılaştığımız haber unsurları olmaya başladı. İnsan psikolojisini böylesine geren-altüst eden olayların sıklıkla duyulur ve de normalleşir olması bir yandan rahatsız etse de her daim insanların dikkatini çekmekte.

En büyük bütçeli Alman yapımı olan Koku, tutkularının peşine giden olağanüstü yetenekli bir insanın hikayesini anlatıyor. Jean-Baptiste, ilahi bir kokuya ulaşmak ve onu muhafaza etmek konusunda o kadar büyük bir hırsa ve tutkuya sahiptir ki, yeteneği ve yapmak istekleri onu uzun bir yolculuğa çıkarır. Bu yolda cinayet işlemesi gerekiyorsa eğer, gözünü kırpmadan işler. Peki, bu uğurda cinayet işlemek onu gerçekten eli kanlı bir katil yapar mı?

Hiç bir şeyden çekmedi Kraliçe Elisabeth Prenses Di'den çektiği kadar. Kraliçe'yi tek cümleyle özetlemeye yeltenirsek sanırım bu şekilde söylemek hata olmaz. Diğer yandan bir musibetin türlü nasihatten daha iyi olduğuna inanıyorsanız eğer, Lady Di'nin kraliyet ailesine katılması ile başlayan ve ayrıldıktan bir süre sonra vefatı ile biten süreç, Kraliçe'yi kararlarını sorgulamak zorunda bırakmak suretiyle halkla arasındaki bağı daha sıkı bir şekilde kurmasına sebep olmuştur.

Şiddetin alıp başını yürüdüğü bir ülkede, şiddeti ve şiddeti meydana getiren unsurları düşünmek, düşündürmek pek de kolay bir iş değil. Evde karı-koca, okulda öğrenci, dışarıda kap-kaç, meydanda polis şiddeti; ancak çoğu insana tanıdık gelen, Türkiye'nin en önemli sorunlarından biri. Genlerimizdeki sertlik tohumlarıyla birlikte "bana dokunmayandan yılan bin yaşasın" mantığı ve ekonomik sorunlar Türkiye'de şiddeti vazgeçilmez kılıyor.

Aşk zamana meydan okuyabilir mi? Aşk zamanı geldiğinde yıkabilir mi hayatın tüm evrelerini? Aşk sadece güzellik üzerine mi kuruludur, fiziksel yapımızın özgünlüğü müdür aşkı doğuran? Güney Koreli usta yönetmen Kim Ki Duk yeni filmi Zaman ile bu soruları kazımak istemiş zihinlerimize.

1980 sonrası dönemi anlatan birçok film yapıldı, kitaplar yazıldı, belgeseller çekildi. Ancak hiçbiri Beynelmilel kadar ironik değildir herhalde. Filmde bir alaya alma mevcut; ancak bu asla tek taraflı olmuyor.

Gelişen teknolojinin sinema dünyasına yansıması çok uzun zaman geçmeden gerçekleşti. Sinema endüstrisinin teknoloji üzerine yaptığı yatırımlar meyvelerini son yıllarda vermeye başladı. Üstüne üstlük bu teknoloji artık sadece aksiyon, gerilim filmlerinden ziyade animasyon türü daha çocuksu yapımlarda da kendini göstermeye başladı. Ancak yetişkinlerin de çocuk tarafı olduğu düşünülürse, bu yeni gelişmeler ışığında yeni çağın animasyon filmleri çok geniş kitlelere ulaşmaya başladı.

Çocukluğumdan bu yana Afrika ile ilgili çeşitli belgeseller, filmler izledim... Kitaplar, dergiler okudum... Tabi hiçbirisi orda yaşamı anlamamıza yetmez. Fakat bazı gerçekler var ki tüm dünyanın seyirci kaldığı ve hatta çıkar sağladığı; o da Afrika?nın hep "bir şeyler" için sömürüldüğüdür. Bilinmelidir ki her zaman daha fazlası var, işte Kanlı Elmas filminde göreceğiniz gibi...

1980 yılının bir Eylül sabahı, siyah-beyaz televizyonlarımızda Türkiye Cumhuriyeti yönetimine Ordunun el koyduğunu merak ve endişeyle izlemiştik. Sokağa çıkma yasağı getirilmişti. Ortaokula gidiyordum. İhtilal nedir? Yönetime ordu el koyunca ne olur? Bunlardan bihaberdim. Sonra aile büyüklerimin, yanımda çeşitli yorumlar yaptığına tanık oldum. Herkesin kafasında bir soru işareti vardı: Şimdi ne olacak?

Tarihimiz kahramanlıklarla ve kahramanlarla dolu... Günümüzde özellikle Amerikan Sineması'nın yarattığı masalsı kahramanlar beyazperdeden tüm dünyaya bol bol pompalanırken, uzun bir aradan sonra bir Türk çizgi roman kahramanı da yeniden Yeşilçam'da boy gösterdi. Mustafa Şevki Doğan'ın yönettiği Suat Yalaz'ın <a href="http://www.sinematurk.com/film.php?17396">Son Osmanlı Yandım Ali</a> isimli bıçkın, çapkın, mert, vurduğunu deviren karakteri, en sonunda sinema tarihimizdeki yerini aldı.

Derviş Zaim, Tabutta Röveşata ile başladığı uzun metraj yolculuğuna Cenneti Beklerken filmi ile devam ediyor. Çekimleri Türkiye ve Macaristan'da gerçekleştirilen film, gişede umduğu başarıyı bulacak mı bilemeyiz; ama her haliyle ortaya iyi bir "seyirlik" konulmuş diyebiliriz.

Romantik filmlerin her türlüsünü izledik. Konularında çok büyük değişiklikler olmayan, oynayanların sürekli değiştiği klasik romantik komediler bazen sıkıp bunaltabiliyor. Çünkü filmlerin sevgiliyle izlenilip eğlendikten sonra unutulmak gibi özelliği var. Zaten gelmiş geçmiş en iyi yüz romantik filme bakarsanız son on beş yıldan sadece beş film görebilirsiniz. Bu da demektir ki günümüz sinemasında romantizm adına yeni şeyler yapılmıyor.