Turan Seyfioğlu, Ağustos 1961'de Londra'ya giderken üç albümden birini bavulunun bir köşesine yerleştirmiş: "En güzel hatıralarım, en sevdiğim insanlar da bu albümün içindedir", demiş ve ilave etmiş; "Albümün sonunda bir sayfa boş. Oraya da, Londra'da karımla, kızımla bir arada çektireceğim fotoğrafı koyacağım".

“Gelmiş geçmiş en iyi süper kahraman filmi 70-80 senedir Avrupa'da ve Amerika'da süper kahramanlar çiziliyor, boyanıyor. Yaklaşık 40 senedir de bunlar akan resim sinemada can buluyor.

TRT için tarafımdan seçilen 56 Aziz Nesin hikayesi arasından üçünü (Koltuk, Patroniçe, Beş Kollu Avize) Sayın Ömer Kavur çekecekti...

Hayatın anlamı düşünce tarihinin önemli bir uğraşısı olagelmiştir ve bu uğraş üzerinden bir çok bilimsel disiplin ve sanat akımları ortaya çıkmıştır. Bu konuda öncelikli kabul hayatın bir anlamı olduğudur ve bu kabulün üzerine bu anlamın ne olduğu anlaşılmaya çalışılır. Fakat bu kabulü reddettiğinizde tüm bu uğraşıların hiçbir anlamı yoktur.

Son elli yıl içerisinde taşıyabileceğinin üstünde göçü kabullenmiş, Amerika da geçen dokunaklı bir hikaye. Hayatla olan mücadelesinde yabancı dil öğrenmek gibi masum bir arzuya kavuşmak için yola çıkmış bir Türk kızı Ebrunun hikayesi anlatılıyor. Yaralı ama yine de güvenli bir anne kucağından ilk ayrılış...

Bir yer düşünün ıssız ve sakin, vahşi batı kıvamında her an bir şeyler olabilecek tekinsiz ve ürkütücü ama bu sessizliğin altından çıkan etrafa saçılmış bir sürü ceset, ölü köpekler, darmadağın olmuş kamyonetler ve bir araba dolusu mal.

Geçen gün sine-sen' e ait bir dergiyi okurken şekillendi bu yazı kafamda. Düşünün sezon başlıyor 60-70  proje aynı anda hazırlığa ve çekimlere başlıyor. Hepsinde olması gereken ekipler tamamlanıyor. Hepsinin Yapımcısı, yönetmeni, oyuncusu, teknik ekibi, kamyoncusuna, servisçisine kadar...

Romanya, komünizmin son yılları, kürtajın yasak. Otilia ve Gabita, yurtta kalan, öğrenci iki arkadaştır. Gabita’nın hamile kaldığını öğrenmesiyle olaylar gelişir.

Şahan Gökbakar uzun bir televizyon macerasının ardından değişik tiplemeler kullanarak gerek bilinçli göndermeler yaparak gerekse özgün kişilikler yaratarak, bir çok kişinin, kuşkusuz ilgisini çekti ve bir hayli hayran kitlesi oluşturdu.

Kahraman olmak demek yaşla başla örtüşen bir şey değildir kuşkusuz. Kahraman ruh’a sahip bir çok insan vatanı için canını seve seve feda etmiştir yüzyıllardır. Kadını, erkeği, genci, yaşlısı demeden vatan aşkıyla savaşan, şehit düşen, gazi olan ne yüce evlatları vardır bu ülkenin.

Uzun zamandan beri beklenen Ulak sonunda geldi. Yılda bir elin parmaklarını geçmeyen adam akıllı Türk filmlerinden birini izleyecek olmanın mutluluğuyla salonlara gitti binlerce kişi.

Türk sinemasında, korku temasına çok alışık olmasak ta en azından son senelerde bu tür üzerine bir şeyler yapılmak istenildiğini söyleyebiliriz. Gerek Taylan biraderlerin Okul filmiyle başladıkları, Küçük Kıyametle devam ettikleri gerekse, Gomeda, Büyü, Araf, Musallat, Dabbe gibi “korku türü” diyebileceğimiz filmlerin sinemamıza hızlı bir giriş yapmasıyla renklenen perde bana kalırsa emin ama sabırlı adımlarla yoluna devam ediyor.

Sinema izleyicisinin çok hassas bir kalbi vardır. Salonda ya da evde film izlerken eğlenmek isterler. Eğlenme eyleminin kişisel olduğunu düşünürsek, içinin dolu olması gerekir. İzlediğinizde salak yerine konulmayacağımız, klişelere maruz kalınmayacak sinema filmleri her zaman ilgimizi çeker.

Fantastik öyküler her daim okuyucusunun ve sinema izleyicisinin ilgisini çekmeyi başarmıştır. Bunun sayısız örneği Hollywood ve Avrupa da gerek sinemasal olarak, gerekse yazı olarak okuyucu kitlesinin raflarında yerini almaktadır.

Ben Efsaneyim’i izlemek için pek çok nedeniniz var! 150 milyon dolar gibi büyük bir bütçeyle çekilen “Ben Efsaneyim” tadı damağınızda kalacak bir film olarak sinema tarihindeki yerini alıyor.

Günlerden 30 Ocak yıl 1967, saat 18.30 Yer: İstanbul Hilton Oteli Roof salonu. Bu bir nikah davetiyesinde yer alan duyuru. Evlenen çift ise; 2004 yılında izlediğimiz “Haziran Gecesi” isimli TV dizisinin “Dr. Kumru” tiplemesiyle sinemaseverlerin karşısına çıkan ve büyük hayranlık uyandıran yılların deneyimli sanatçısı Nebahat Çehre ile, Türk sinemasının Çirkin Kral lakaplı oyuncu-yönetmen-senarist ve yapımcısı Yılmaz Güney.

1960\'lı yıllardı. Henüz tabuları yerle bir edecek, ikonları devirip geçecek, en güzel komşumuz, Fahriye Abla, Vasviye, Müjde Ar hayatlarımıza karışmamıştı. Türkan, Hülya, Filiz hep masum, hep tertemiz, hep en güzel olmaya yazgılıydılar. Para gerektiğinde \'fakir ama onurlu\', \' namusu için yaşayan\' insanlar tarafından zengin fabrikatörün, baba parasıyla yaşayan genç erkeklerin yüzüne çarpılır ve nedense hep iyi olanlar kazanırdı. İyilik acı çekmekti aslında.

Bu başlığa, bazı ve belki de bir çok sinema adamı karşı çıkacaklardır. Tabi ki Ferzan Özpetek bir Türk’tür ve bir yönetmendir, hem de tüm dünya sinemasının kısa sürede tanıdığı ünlü bir yönetmendir.

İyi yürekli, hayli kilolu, başında beyaz yemenisiyle yaşadığı konağın kilidi küreği olmuş dadı anne. Hani, Esmeray\' ın o şarkısında sözü edilen " korkar kaçar çoluk çocuk, bir  çimdik 13,5" lardan biri. Bazen bizim bacı kalfa,  bazen sadece bacı, çoğunlukla dadı anne.

Pırıltıları henüz sönmemiş yıldızlar dökülüyor ve hüzün özlemi kimbilir \'daha\' kaç geçiyordu? Kabuk bağladığını sandığım bir elem içimi üşütmüştü. Pencereleri sonuna kadar açtım. Gecenin ıslak karanlığı hızla içeriye doluverdi... Sessizlik.